Yıllarca Kabusum Olan Kişi…

2002 yılında, ben daha lise ikinci sınıftayken babama aynı numaradan sürekli çağrı geliyordu. (Buraya bir dipnot eklemek istiyorum. Babamı çok kıskanıyordum, hala da çok kıskanırım. Bu yüzden çok merak ettim bayan mı diye ) O zaman da doğum günümde ailem bana akıllı telefon aldı. Telefonu kullanmayı doğru düzgün öğrenmeden merakıma yenik düştüm ve  aradım o numarayı. Sesini dinledim. Şok oldum!. Telefondaki ses, bir erkek sesiydi. Hemen kapattım. Daha sonra tekrar aradım. Yine aynı ses… Bundan sonra başladı hikayem.

  O adam, beni sürekli aramaya başladı.Kendisini  telefon ile neden rahatsız ettiğimi merak ediyordu. Sonuçta o yaşın yalan kapasitesi ortada. Ben aramadım, kuzenim aramış olabilir diyordum. Neyse… Aradan epey zaman geçti. Bu numaradan bana sürekli mesajlar gelmeye başladı. Daha on beş yaşında, duyguları da kendi kadar saf genç bir kızdım. Yazdıkları o kadar hoşuma gitti ki. Yazdığı her kelime, beni benden alıp uzak diyarlara götürüyordu. İlk başlarda karşılık vermek istemedim. Zamanla bir bakmışım muhabbet almış başını gitmiş. Bir yıl sonra birbirimize fotoğraflarımızı gönderdik, mektup yazmaya başladık. Adının ne olduğu tam belli olmayan bir ilişkiye  başlamıştık.

Derken ailem, mektupları özenle sakladığım yerden buldu. Telefonumu elimden aldılar. ‘’Okuldan alacağız’’ seni diye tehdit ettiler. Çok korkmuştum. Bir taraftan güzel duyguları ilk defa tattığım insanı kaybetmiş gibi bişeydim. Şimdi de okulum elimden alınırsa ne yapacaktım? Okumayı, okulumu, arkadaşlarımı çok seviyordum. Hem okul birincisiydim ve üniversiteyi  kesin kazanacaktım. Yaza  kadar telefonsuz kaldım. Üniversiteyi kazanınca bana tekrar telefon aldılar. Daha 17 yaşındaydım. Mâlum şehre geldim. O’nun  nasıl olduğunu bilmiyordum ve ondan hiç haber alamıyordum. Yeni numaramı da aradı ve buldu beni. Nasıl oluyor bilmiyordum ama; bana bir şekilde ulaşıyordu. Bu durum, beni hem şaşırtıyor hem korkutuyor hem de çok mutlu ediyordu. Bu şehirde de bana mektup yazmaya devam etti. Derken bir gün buluşmak istedi ve görüştük. Bu arada üniversite ikinci sınıftaydım. Çok heycanlanmıştım. Mektupla da olsa ben onu çok sevmiştim. Ama O’nu gördüğüm ilk saniyelerde beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Bana yolladığı resimden büyüktü. Aynı yüz ama arada yıllar vardı. Dilim tutuldu, konuşamadım. Ben 19,  o ise 36 yaşındaydı. İlk görüşmemiz tam bir hayal kırıklığıydı. Bu görüşmeden sonra ona güvenemedim. Ayrılmaya karar verdim. Kabul etmedi, defalarca mesaj attı.  En son numaramı değiştirdim bir süre kafam rahattı. Nasıl olduysa beni yine buldu. Tekrar başladık, Artık evlilikten de bahsediyorduk. Bir gün yine aradı. Açtım telefonu. Bir kadın deli gibi bağırıyordu, küfür ediyordu. O güne kadar kimseden işitmediğim sözleri işittim.  Ama şuan bile aklımdan çıkmaya kısmı ‘’…evli barklı adamla.. iki çocuğunu da üstüne mi alacan… ’’…

Meğer arayan karısıymış. Elim ayağım titredi. Ne yapacağımı ne diyeceğimi bilemedim. Sadece: ‘’Bilmiyordum’’ sözü çıktı ağzımdan. Bütün acizliğimi ve salaklığımı ortaya koyan bu kelime … Bilmiyordum, kandırıldım, aşağılandım … Kendime gelemedim. Bana evliyim demedi. Belki adı, mesleği, her şeyi yalandı. Bunun üzerine numaramı tekrar değiştirdim ama yine buldu beni.  Okuduğum şehre geldi yok yok yüzüne bakmak dâhi istemiyordum.  Tehditler savuruyordu. Mesajlar da açık adresimi yazıyordu çok korkuyordum. Gelip kaçırıcam seni diyordu.  Alkol alıp arıyordu, bunlar bana fazlaydı. Telefonumu korkudan sürekli kapatıyordum.  Bir gün yine böyle kapalıyken arkadaş dedi ki : ‘’Hattını kapatalım yeni bir hat alalım muhtemelen isminden buluyor seni’’ dedi.  Allahımmm! Bir çözüm bulmak beni  o kadar rahatlattı ki. Öyle yaptık bir daha ulaşamadı bana. Okula geliyordu, arkadaşlar haber veriyordu. O gün gitmiyordum okula.  Kaldığım yurdu değiştirdim tabi çarşı pazarda çok gezmiyordum. Çok zor günlerdi. Şimdi onun yaşadığı şehirdeyim. Arada rüyalarıma geliyor. Hala çok korkuyorum. Çünkü  O ve  eşim aynı işi icra ediyorlar. Bir gün bir yerlerde karşılaşırsak … Ama; diğer taraftan da gerçekte kim olduğunu, ailesini,  şuan ki halini çok merak ediyorum. Bir zamanlar gerçekten çok  mâsum duygularla sevmiştim…

Son olarak şunu eklemek istiyorum ben o zamanlar ailemden yardım isteseydim açık bir şekilde meseleyi anlatsaydım belki de daha kolay olacaktı o kişi beni yapayalnız savunmasız olarak görmeyecekti…ben hem ailemden korktum hemde o adamdan…

 115161