Az önce bir arkadaşımın iletisini okudum,” Annem Benim Herşeyim Diyenler ♥ ♥ ♥ Bakalim Kaç Kişi Beğenicek ..”
Bunu izleyince annemi çok sevdiğimi, onun benim için ne anlam ifade ettiğini tekrardan düşündüm.Annem için canım feda…….
Ya BABA? Babam benim her şeyim diyebiliyor musunuz? Diyebiliyorsanız niye daha sesli dile getirmiyorsunuz? Anneyi yüceltmek için babanın üzerine basmak mı gerekiyor illaki?
Baba neden anne kadar sevilmez yada ananın yerini tutmaz? Bunun üzerine düşüncelerimi yazmak istedim.
Babalara haksızlık yapıldığını düşünüyorum, bir baba olarak ve babasını tanımış birisi olarak. Her sabah erkenden kalkıp, tarlasına, sanayideki iş yerine, çalıştığı fabrikaya, karda kışta çöp arabasına, binaların inşaatına vs.. yalan yanlış bir kahvaltısı bile hazırlanmadan gidip gün boyunca çalışıp, yıllarca emeği ile kazandığını ailesi ile paylaşan, hiç bir karşılık gözetmeden çocuklarına harcayan baba ne oluyor da ananın yanda esamesi bile okunmuyor?
Bizim kültürümüzde, aile yapımızda baba otoriteyi temsil eder, fakat analar bunu sadece çocuğun cezalandırılması konusunda kabul eder, yoksa babanın otoritesi anaya pek sökmez. Amerikan polisiye filmlerinde ki iyi polis kötü polis gibi babaya kötü polislik rolü biçilir.
” Baban çok kızar”
“bu yaptığını baban duymasın seni öldürür.”
“babası şuna bir kızarmsın..!!!”
Evet babaya biçilen rol; kötü, cezalandırıcı, affetmeyen tutarlı cezalandırıcı, otoriter kişilik!!! Ya anne? hep sevecek kızsa da kolayca affedecek, babaya şikayet edip sonara da yine kucaklayıp teselli edecek şefkatli kişi.
Bence bu haksızlık. Eğer çocuk hatalıysa ve ceza verilecekse, kızılacaksa bunu anneler, babaya havale etmeden kendileri yapmalı. Sevgi anneden dayak, ceza, ciddiyet babadan?!!! Sonrasında da canım annem oluyor. Evet annemiz canımız ama babalarda canımızın diğer yarısı. Çoğumuzun annesi dışarıda çalışmanın zorluğunu bilmez ve de anlayamaz bile, çocuğun her ne sebeple olursa olsun maddi isteklerini babadan daha makul karşılar ve verir. Ya babalar, bir çok şeyi, krizi, hastalık ve sağlığı düşünmek zorunda, kirayı, mutfak giderini ıvır zıvırı her şeyi… Daha cimridir baba bu yüzden. Daha gaddar davranır ve ihtiyaçlarımızı annelerimize göre daha geç ve zor anlarlar.
Anneler nasıl davranmalı?
Öncelikle çocuğun gözünde olumlu bir baba imajı oluşturmalı. Çocukların yanında babayı olumlu tanıtmalı, onu aşağılamamalı. Annenin saygı duymadığı babaya çocukların saygı duymasını bekleyemeyiz. Çocukların hatalarında babaya havale etme huyundan vaz geçmeli, baban kızar demektense, yaptığı davranışın kendisi tarafından da tasvip edilmediğini doğrudan göstermeli, gerekirse kendisi kızmalı.
Babalar nasıl davranmalı?
Annelerin ve kültürümüzün kurduğu bu tuzağa düşmemeli, her ota-tuta kızmaktansa anneleri gözlemleyip daha affedici olabilmeli. Çocuğu için her cefaya katlanırken meyvesini de toplayabilmeli yaptıklarının. Bu da, daha sakin ve anlayışlı, onlar ile daha fazla zaman geçiren, konuşabilen ve konuştuklarında eleştirip kırmak yerine daha toleranslı olabilmeyi gerektirmektedir.Neden en son babalar duyar? Bundan dolayı. En nihayetinde annenin dediği olacaksa ve kuyruğu indireceksen(ki kaçınılmaz son) tepki vermeden sağlıklı olarak yeniden düşünmek gerekir. Anne adına çocuklara kızmaktan da kaçınmalı.
Öğrencilerime bazen soruyorum, “kaçınızın annesi, eğer işi, gücü, maddi durumu vs yerinde olsaydı, babalarınıza bunca sene katlanırdı? ” büyük çoğunluğu doğrudan hocam benim annemi tarif ediyorsunuz, kesinlikle katlanmazdı ve o da bize böyle söylüyor, diyorlar. Anneler mazlum rolünü oynayarak çocuğu babaya karşı alttan alttan kışkırmakta ortaya böyle bir durum çıkmakta.
Ninnilerde, türkülerde, deyişlerde örneklere bakalım;
“Analar çeker yükü, kimsenin bilesi yok, gelin çiçek derelim, yollarına serelim, sevgi dolu türkülerle annemize verelim,” Babaya ???
“Anam anam garip anam ben derdimi kime yanam”(baba dertten anlamaz mesajı!)
“Annesinin bir tanesini hor görmesinler” ( babası sevmiyor mu?)
“Ana gibi yar olmaz, bağdat gibi diyar olmaz”
“Annem annem, ben ne ….gördüm..”
“Anne duy sesimi, yalvarıyorum.” ÇOOOKKKK.
Analar çook daha fazlasını hak ediyor şüphesiz, Yaradan “cenneti onların ayaklarına sermiş” bir bildiği var, fakat yaradan babayı da boş ver dememiş ki!! babanında evlat üzerinde haklarını sıralamış….
Son sözüm anamızı hep yüceltip sevelim fakat babaları da unutmayalım, ağzına sağlık Sayın F.Kısaparmak..bildiğim babaya yazılmış tek güzel türkü..
“Bu adam benim babam….”
Sevgiyle kalın, her ikisinin yerini ve değerini bilin ve onlarada bunu hem söyleyin hem de hissettirin…
Yrd. Doç Dr. Mustafa Uslu
Mustafa hocam, bir anne olarak yazınızı çok beğendim. Gülümsedim çünki bir baba eğer bu sevgi ölçütünden rahatsız oluyorsa ve en büyük sevgi toplumda anne sevgisi olarak biliniyosa sanırım siz anne gibi seven babasınız. Sağlık ve mutlulukla birarada olun inşallah.
Good site! I actually love how it is easy on my eyes as well as the details are well composed. I am wondering how I might be notified whenever a new post was been made. I have subscribed to your rss feed which really should do the trick! Have a good day!
Neden bu yazınızı okudum diğerleri içinde bunu düşündüm.Dünyaya ilk geldiğim an annem şoka girmiş, kız oldum diye,İki kızın üstüne, istememiş.Ortaokulu bitirinceye kadar, hergün bir şekilde annemden dayak yediğimi hatırlarım.Bir de ‘fazladansın’ deyişini.Yıllarca ve yıllarca
kendimi dünyada fazla hissedişim bundandır muhtemelen.Ne bir kez annem başımı okşadı, ne bir kez yanağımdan öptü, böyle anılarım yok çocukluğuma dair. Ama babamı hatırlayınca,içimi müthiş bir şefkat doldurur.Hastalanınca sabaha kadar babam bekledi başımda, tırnaklarımı o kesti, dertlerimi o dinledi.Uyanınca onun yanına koştum.Bir gün ansızın 19 yaşımda kaybediverdim.Ölümünü kabullenmem 17 yılımı, annemi affetmem 45 yılımı aldı.Son beş yıldır kendi hayatımı yaşadığım düşünülürse, anne babaya atfettiklerimiz bir ömür. Ne garip, annemin ilgisizliğinden şikayet ettim, yıllarca, şimdi kendi çocuklarım ilgisizliğimden şikayetçi, anne baba olmakta ne zormuş meğer…Annem kadar anne olamadığıma üzülüyorum bazen, en azından o anneliğini sorgulamıyor ve mutlu. Babaya gelince o kelimenin bile söylenişi farklı.26 yıl boyunca kayınpederime bile BABA çıkamadı ağzımdan..Baba demek bile başka.30 sene oldu babamı kaybedeli. Hala özlerim, hala hatırladıkça gözlerim dolar, hala baba elinden tutmuş bir çocuk manzarası güzeldir. Evet ben bir adam tanıdım ve bir adam sevdim, babamdı..
sevgili hocam, niye böyle bir yorum çıktı ,nereden buldum bilmiyorum.Beni gayet iyi tanıyorsunuz ,bir siz değil, çevrenizdeki onlarca kişi de, çekindiğimden değil isim yazmayışım, sadece baba deyince…..ismimin bir önemi yokta ondan..
Çok teşekkür ederim (Hocam?) duygularınızı paylaştığınız için…Kimsesizler yurdunda büyümüş bir arkadaşım aklıma geldi bir an, “Keşke tanısaydım, şevkatlerini hissetseydim varsın her gün dövselerdi ” demişti… artık sıra bizde ve arena bizim. Çocuklarımız yıllar sonra nasıl yaad edecek bende merak ediyorum…Umarım Kendimizi de affederiz bir gün
Çok beğendik.. Oldukça güzel ve özenli..
malesef ben bu yazılanlara katılamıycam babam annemin 2. eşiydi bizde 2 eşin çocukları babam hep ilk çocuklarını bizden çok sevdi neden?onların anneleri ölmüş diye küçükken çok ağladığımı bilirim keşke benim annem ölseydi diye….neden çünkü annesi ölenler sevilir..babam bize hep öfkeliydi anneme hep eziyet etti dövdü onu aldattı ve annem hepsinden haberdardı tabiki bizde..ama asla bişey diyemezsin çünkü o zengin ve güçlüydü..babamı kaybettim hiç üzülmedim..arkasından annemi kaybettim dünyam yıkıldı mahvoldum hayatım anlamı gitti yapayalnız kaldım…şimdi yazdıklarınızı okuduğumda bu yazıyı ancak iyi bir babanın evladı ve iyi bir baba yazar diye düşünüyorum.peki benim yaşadıklarımı yaşayanlar ne olucak beni annemmi öğretmiş olucak..aslında ben iyi tarafından bakmamışmıyım olaylara ……
Yorumunuz…canım babam gölgesi yeter derler ya işte öyle…ama anne başka ,bambaşka benim için. belkide yokluğu da varlığı da onunla yaşadığım içindir..babam gurbette çalıştı hep bizimle yeterince ilgilenemedi.:( ama geldiği kısa sürelerde de bize sevgisini gösterirdi…o kısa süreli sevgi ilgi bana yetmedi…
şimdi eşimin çocuklarıma olan ilgisi beni çok mutlu ediyor…kızıma kızıyorsam ben kızarım asla baban kızar demiyorum.ayrıca bir baba kızarsa gerçekten büyük bir sorun olmalı diye düşünüyorum…
yazınızı çok beğendim hocam..anne yüreğinizi okşar, baba güvenli bir limandır…biri birinden üstün olamaz ancak mutluluğu tamamlayıcı olurlar.